rsz Dennis Lemckert

Wederom een gewondenverzorger geïnterviewd. Dennis is een heerlijk positief in het leven staande vent, met een duidelijke visie. Ik hoop dat jullie net zo genieten van zijn antwoorden als ik.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  • Wanneer ben je uitgezonden geweest, waarheen en als wat?

Ik ben tussen nov. 1993 en mei 1994 met rotatie T7 meegegaan naar Busovaca, Bosnië-Herzegowina (vml Joegoslavië). Ik heb daar een half jaar gediend als Kpl gewondenverzorger op de BHP van de Staf bij Hotel Nunspeet.

  • Wie was jouw "konijn"/knuffel tijdens je uitzending (had je er 1?)

Ik had een beetje een raar beestje bij me. Wat grijzig ongedefinieerd mol of wombat achtigs. Ik heb het van Martine, mijn vriendin (inmiddels mijn vrouw) gekregen. Ze had het als eerste "prijs" in haar leven op de kermis gewonnen en aan mij meegegeven. Door de vorm en de grootte paste het precies in de beenzak van een gevechtsbroek, dus dat was mooi meegenomen.Ik kon het altijd bij me dragen. Ik heb het nog steeds en als ik voor de klas sta neem ik het altijd mee. Het is toch altijd weer een leuk gespreksonderwerp. Juist ook omdát het een wat ongedefinieerd mumsel is.

  • Welk positief gevoel heb je overgehouden aan je uitzending?

Kort antwoord: "Job well done". Lang antwoord: "Veel. Groei. Relativieringsvermogen. Je kunt het heel wat slechter hebben dan hier in Nederland (wat dan ook weer een tweesnijdend zwaard is geworden. Ik word heel snel kwaad om zeurende mensen, de toon die ze aanslaan in de winkel als er toevallig even geen melk is ofzo...) Ik moest iets aanpakken en afmaken in mijn leven toendertijd en dat heb ik gedaan!"

  • Wat was het mooiste moment na je uitzending?

Na mijn uitzending heb ik lange tijd moeite gehad de draad als burger weer op te pakken. Twaalf ambachten, dertien ongelukken.. Niet met een baas boven je kunnen werken (zeker als het een zacht ei is, of onkundig). Net te weinig opleiding om klakkeloos aangenomen te worden, niet genoeg "relevante" werkervaring om door de sollicitatierondes heen te komen.  Meer van die flauwekul. Dat je een half jaar onder bijzonder moeilijke omstandigheden hebt kunnen functioneren en dat er weinig erger met je kan gebeuren dan dat ze op je schieten, doet niet zo ter zake. Dat is geen werkervaring.. Je hebt dat ene kneuzige cursuspapiertje niet, dus je bent onkundig en ongeschikt voor een bureaufunctie. Doordat ik niet goed in mijn vel zat toendertijd heb ik ook van mijn financiën een puinhoop weten te maken. Daar heeft uiteindelijk Martine een stokje voor gestoken en die heeft dat allemaal op orde gebracht. Die eerste maand, dat je na je salarisovermaking niet nog steeds negatief staat. En dan dat pad omhoog tot aan het moment dat je aan het eind van de maand nog wat salaris overhoudt. Dat traject was één van de mooiste momenten. Dan begin je het idee te krijgen dat je grip krijgt op de realiteit! Dat het leven je niet meer gebeurt, maar dat je er sturing aan kan geven.

  • Wat zijn je hobby's?

Daar heb ik er nog al wat van; Wandelen, lezen, films kijken, muziek luisteren, Lego(!)... In het algemeen van het leven genieten. En, niet in de laatste plaats: mijn werk en mijn vak. Ik ben één van die gelukkigen wie door zijn baas betaald wordt om zijn hobby uit te voeren. Gelukkig snapt 'ie niet wát ik doe, dus ik kan me de hele dag kostelijk amuseren!

  • Mijn droom is......

Geld genoeg hebben om een aantal dingen te kunnen ondernemen. Onafhankelijk zijn van een vaste lokatie, dus de mogelijkheid om je ergens voor langere of kortere tijd te vestigen, zonder daarmee meteen een financiële verplichting voor te moeten aangaan. Investeren in fondsen om dingen voor elkaar te krijgen die ik belangrijk vind: Meer veteranen-inloophuizen. Proberen een bijdrage te leveren om in Nederland iets voor elkaar te krijgen als het Engelse Legion of de manier waarop de Canadezen met hun veteranen omgaan. Dat de Nederlandse burger gaat beseffen dat het vooraan willen lopen in de internationale rechtsorde offers vraagt. Dat zij die die offers brengen daarvoor gerespecteerd dienen te worden en na hun inzet recht hebben op een plaats in diezelfde maatschappij. Het fenomeen "De oorlog is voorbij, voor soldaten en honden is het verboden op het gras te lopen" moet stoppen.

  •  Wat is jouw meest spontane actie ooit?

Wonen aan boord van een schip. Martine en ik hebben lange tijd rondgelopen met het plan om eerder te stoppen met werken en met een zeiljacht de wereld rond te zeilen. Plots komt ze met het idee "Waarom kopen we niet nu alvast de boot en gaan we erop wonen?" Tja daar was weinig tegen in te verzinnen, dus hebben we een zeiljacht van 14 meter gekocht en daar hebben we een tijd op gewoond. Inmiddels wonen we er niet meer op, maar we hebben haar nog wel. Het plan voor de wereld rond? In de ijskast, maar niet weggegooid. We zien wel.

  • Wat wil je (je kind(eren) of) de wereld nalaten?

Niks komt vanzelf! we leven in een wereld waar het lijkt alsof alles voor elkaar is, of snel zal komen. We lopen met apparaatjes in onze broekzak waarmee we alle kennis van de wereld kunnen benaderen. Maar, dat in-machientjes-staren brengt ook een bepaald soort gevaarlijke apathie en ongeïnteresseerheid met zich mee. Men schijnt te denken "Als ik het maar goed heb". Er zijn nu al krachten gaande om dit effect in hun eigen voordeel in te zetten. Het lijkt wel of er een nieuw soort slavernij ontstaat. Eentje waar de ketens bestaan uit entertainment. Vrijheid is een groot goed en als je niet oplet ben je dat zo kwijt. Blijf kritisch, verdedig je grondrechten en breidt ze waar nodig uit. Vertrouw niet blind op een overheid of de maatschappij om je te beschermen, maar controleer zelf. Blijf niet aan de kant staan maar wees actief onderdeel van de maatschappij. Wees de regisseur van je eigen leven. Ga er nooit van uit dat het "allemaal wel goed komt" of  "allemaal zo'n vaart niet zal lopen".

  • Wie wil jij dat er gevraagd wordt voor dit interview?

Robert Kok, van Nieuw Guinea tot Joegoslavië in touw geweest. Hij heeft vat interessante verhalen.

  • De foto en zijn verhaal:

foto dennis Lemckert

De Geitepaden in de winter. Bagger, Nattigheid, Sneeruw, smalle wegen en bergen malloten die beide kanten op proberen te rijden. En daar dan maar doorheen komen met je konvooi. De Britten deden erg hun best om de paden éénrichtingsverkeer te houden, maar dat betekende ook lange wachttijden bij de roadblocks. Nou, dan sta je dus regelmatig met je handen in je zakken buiten om je heen te kijken. Een deel van mijn herinneringen is dan ook dadwerkelijk zwart-wit. Als ik niet in de nachtditenst zat, kon ik wel eens meerijden met een konvooi. Kwam Lemmie ook eens buiten. Dan liep ik in een witte wereld, waar niet veel andere kleuren meer inzaten. Witte sneeuw, witte voortuigen, grijs/zwarte bergen, grijze lucht en de geur van modder en diesel. Welkom in Bosnië.